دولت اسلامى وحتى قتل پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) خوددارى نكردند. از جمله، هنگامى كه پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله وسلم)براى انجام كارى به محله بنى النضير رفته بود، آنان قصد قتل پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) را كردند ومى خواستند او را ترور كنند. از اين رو، پيامبر همه آنان را مجبور كرد كه مدينه را ترك كنند وسپس خانه ها ومزارع ايشان را در ميان مهاجران وبرخى ازمستمندان انصار تقسيم كرد.[1]

در تاريخ اسلام نام برخى از كسانى كه از اين نوع اراضى استفاده كردند وصاحب خانه شدند برده شده است. على (عليه السلام)وابوبكر وعبد الرّحمان بن عوف وبلال از مهاجران وابو دجّانه وسهل بن حنيف وحارث بن صمه از انصار، از آن جمله بودند.[2]

سرزمين فدك از املاك خالصه بود

محدّثان وسيره نويسان اتّفاق نظر دارند كه فدك از جمله املاك خالصه بوده است. زيرا فدك سرزمينى بود كه هرگز به جنگ وغلبه فتح نشد، بلكه هنگامى كه خبر شكست خيبريان به دهكده فدك رسيد اهالى آن متّفقاً حاضر شدند كه با پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) از درِ صلح وارد شوند ونيمى از اراضى فدك را در اختيار آن حضرت بگذارند ودر برابر آن در انجام مراسم مذهبى خود كاملاً آزاد باشند ومتقابلاً حكومت اسلامى امنيت منطقه آنان را تأمين كند.[3]

هيچ كس از علماى اسلام در اين مسئله اختلاف نظر ندارد واز مذاكرات دخت گرامى پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) با ابوبكر در باره فدك به خوبى استفاده مى شود كه طرفين