چنين بيان مى فرمايد:

(وَ ما أَفاءَ اللّهُ عَلى رَسُولِهِ مِنْهُمْ فَما أَوْجَفْتُمْ عَلَيْهِ مِنْ خَيْل وَ لا رِكاب وَ لكِنَّ اللّهَ يُسَلِّطُ رُسُلَهُ عَلى مَنْ يَشاءُ وَ اللّهُ عَلى كُلِّ شَيْء قَديرٌ*ما أَفاءَ اللّهُ عَلى رَسُولِهِ مِنْ أَهْلِ الْقُرى فَلِلّهِ وَ لِلرَّسُولِ وَ لِذِي الْقُرْبى وَ اليَتامى وَ المَساكِينِ وَ ابْنِ السَّبِيلِ...).

«آنچه را كه خداوند از اموال سرزمينهاى فتح شده به پيامبر خود باز گردانده وعايد او كرده است شما براى تصرّف آن(رنج ومشقّتى متحمل نشده ايد و) اسب وشترى نرانده ايد، ولى خداوند پيامبران خود را بر هركس بخواهد مسلّط مى كند وخدا بر همه چيز تواناست. هرچه خداوند از اموال اين سرزمينها عايد پيغمبر خود كرده است متعلّق به خدا وپيغمبر وخويشاوندان او ويتيمان ومسكينان وبه راه ماندگان است...».

اموالى كه در اختيارِ پيامبر گرامى(صلى الله عليه وآله وسلم) بود بر دو نوع بود:

1ـ اموال خصوصى

اموالى كه پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) شخصاً مالك آنها بود در كتابهاى تاريخ وسيره به عنوان اموال خصوصى پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله وسلم)به تفصيل فهرست شده ومنعكس است.[1] تكليف اين نوع اموال در زمان حيات پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) با خود او بوده است وپس از درگذشت وى، مطابق قانون ارث در اسلام، به وارث آن حضرت منتقل مى شود; مگر اينكه ثابت شود كه وارث پيامبر از اموال شخصى او محروم بوده است كه در اين صورت اموال شخصى او بايد به عنوان صدقه ميان مستحقّان تقسيم شده يا در راه مصالح اسلامى مصرف شود. در بخشهاى آينده در باره اين موضوع بحث گسترده اى انجام داده، ثابت خواهيم كرد كه در قانون ارث، ميان وارث پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)ووارث ديگران تفاوتى نيست وروايتى كه خليفه اوّل به استناد آن وارث پيامبر را از ارث او محروم ساخت، بر