كند»، محو آثار علوى بود كه در ميان فرزندانش دست به دست ميگشت و با محتويات آن بر بسيارى از احكام، استدلال ميشد.

هم اكنون قسمتى از احاديث امام كه پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) املاء فرموده و على (عليه السلام)نوشته، در كتب حديثى شيعه موجود است[1].

نقض بخشنامه

مرور زمان ثابت كرد كه منع از تدوين آثار رسالت، به قيمت نابودى حديث و در حقيقت احكام دين تمام ميشد، از اين جهت عمر بن عبد العزيز، به «ابى بكر بن حزم»، فقيه مدينه نوشت: به حديث پيامبر بنگر و آن را بنويس. زيرا من از فرسودگى دانش و رفتن دانشمندان خائفم; جز احاديث پيامبر، حديث كسى را نپذير. در دانش (حديث) تحقيق كنيد و بنشينيد تا نا آگاهان را آگاه سازيد، علم نابود نمى شود مگر اينكه حالت خفاء و سرّى به خود بگيرد.

با اين اصرار، باز نهضت چشم گيرى براى تدوين حديث، شكل نگرفت، جز اينكه برخى به نوشتن چند دفتر آنهم به صورت نا منظم دست زدند. وقتى دولت امويسقوط كرد، و عباسيها زمام امور را به دست گرفتند، در سال 143، دوران خلافت منصور، نهضتى عظيم براى تدوين و نشر حديث، پى ريزى گرديد و افرادى مانند «ابن جريج» ،در مكه و «مالك»، در مدينه، و «اوزاعى»، در شام و «ابن ابى عروه»، و «حماد بن سلمه» ،در بصره و «معمر» در يمن و «سفيان ثورى»، در كوفه، پديد آمدند، و در كنار آنان، «ابن اسحاق»، به نگارش «مغازى» دست يازيد و «ابو حنيفه»، به تأليف فقه، پرادخت. پيش از اين زمان، پيشوايان، از حفظ،