«قرآن را براى تو فرو فرستاديم تا آنچه را كه براى مردم نازل شده است، بيان كنى و شايد آنان بينديشند». در اين آيه به جاى كلمه «تقرء» ،واژه «تبيّن» به كار رفته تا روشن شود كه مبهمات قرآن بايد به وسيله پيامبر بيان گردد.

در آيه ديگر، سخنان او را پيرامون دين، مربوط به خود او ندانسته است. چنانكه ميفرمايد: ((وَ النَّجْمِ اِذا هَوى ما ضَلَّ صاحِبُكُمْ وَ ما غَوى وَ ما يَنْطِقُ عَنِ الْهَوى اِنْ هُوَ اِلاَّ وَحْىٌ يُوحى))(سوره نجم/1ـ4).

«سوگند به ستاره، آنگاه كه افتاد، يار شمار گمراه نشد، و بيراهه نرفت، از روى هواى نفس سخن نميگويد، بلكه وحى است كه بر او فرو فرستاده ميشود».

جمله ((ما ينطق عن الهوى))، در ارزش بخشى بر سخنان او كافى است، خواه «ضمير»، در جمله ((ان هو))، به قرآن باز گردد، يا به اعم از قرآن و گفتار او، در هر حال، سخنان او، سرچشمه هوى و هوس ندارد، و چنين گفتارى، دور از خطا و لغزش خواهد بود.

هر گاه پيامبران در دعوت خود، دچار اشتباه و لغزش و يا ـ نعوذ باللّه ـ آلوده به خلاف و گزاف شوند، به خاطر زوال اعتماد، هدف از بعثت كه گرايش و هدايت مردم است، از ميان ميرود.

از اين جهت، متكلمان اسلامى بر عصمت پيامبران، اتفاق نظر دارند و همگى ميگويند كه پيامبران، در رابطه با بيان اصول و احكام دين، مصون از گناه و خطا ميباشند.

به دليل ارزشمند بودن سخنان او است كه پيوسته حاملان احاديث ستوده شده و پيامبر در باره آنان ميگويد:

«نضرّ اللّه امرءً سمع مقالتى فوعاه، و حفظها و بلغها»[1].