هدايت، پس از در گذشت او ميباشند.

4ـ اصولاً، ياران پيامبر، نميتوانند مقياس هدايت باشند و پيروى از آنان نميتواند، مايه نجات باشد. زيرا روايات مربوط به گزارش پيامبر از ارتداد اكثر آنان كه در صحاح و مسانيد اهل سنت وارد شده است، مانع از آنست كه راه و روش صحابه را رمز هدايت بدانيم. مساله ارتداد اكثريت قابل ملاحظه ياران او، چيزى نيست كه شيعه در نقل آن پيشگام باشد بلكه، صحيحترين جامع روائى اهل سنت، آن را نقل كرده است. قسمت اعظم روايات مربوط به ارتداد اكثريت، در «جامع الاصول» جزرى، گرد آمده است و چون بحث پيرامون عدالت صحابه، از موضوع بحث ما بيرون است، به ذكر مدارك، در پاورقى اكتفا مى كنيم[1] و تنها به نقل يك روايت در اين مورد ميپردازيم. پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)فرمود:

«يرد علىّ يوم القيامة رهط من اصحابى فيحلؤون عن الحوض فاقول يا ربّ اصحابى فيقول انّه لاعلم لك بما احدثوا بعدك انّهم ارتدوا على ادبارهم القهقرى»[2].

«گروهى از ياران من، بر من وارد ميشوند، ولى از بهرهگيرى از حوض كوثر جلوگيرى ميشوند، من به درگاه الهى عرض ميكنم، آنان ياران من هستند، خطاب مى آيد، تو نميدانى كه آنان پس از تو، چه بدعتهايى گذاردند، آنان به دوران جاهليت باز گشتند».

اين تنها يك حديث است كه از نظر شما گذشت، در حالى كه «جزرى» در اين مورد، ده حديث از صحيح بخارى و مسلم، كه بر چهار صحيح ديگر مقدم است، نقل كرده است كه راهگشاى بسيارى از مسائل است. در پرتو اين روايات، ديگر، مساله عدالت تمام صحابه، حجيّيت اقوال و آراء صحابه، حجيت نظريه