«آنان بر خلافت راشده خلفاى چهارگانه، كه برترين مردم پس از پيامبرند، اعتراف ميكنند».

باز ميگ[1]ويد:

«خلافت، در امت اسلامى سى سال بوده و بعداً رنگ سلطنت به خود گرفت»[2].

«عبد القاهر بغدادى»، در تبيين اصولى كه اهل سنت بر آن اتفاق كردهاند، چنين مينويسد:

«اهل سنت، به امامت ابى بكر صديق، پس از پيامبر اعتراف راسخ دارند»[3].

ديگران نيز سخنانى مشابه اينها دارند. اكنون لازم است به بررسى اين مسأله بپردازيم، تا روشن شود كه آيا ايمان به خلافت آنان، براستى جزء عقائد اسلامى است؟ يا مسأله به شكل ديگرى ميباشد؟

قبلاً ياد آور ميشويم كه مسأله «خلافت» خلفاء، از جمله مسائلى است كه براى مسلمانان، گران و سنگين تمام شده است و در هيچ زمان، بر سر يك اصل دينى، بسان اين اصل، شمشير كشيده نشده است[4]. از اين جهت، اگر محققان، با بى طرفى كامل، به تجزيه و تحليل اين اصل بپردازند، شايد خدمت ارزندهاى به جامعه، انجام دهند. اصولاً مسأله وحدت، با فراموش كردن اصول، تحقق نميپذيرد، بلكه وحدت اسلامى در گرو اين است كه بسيارى از اين مشكلات حل