2ـ منافقان ناشناخته

قرآن در ميان ياران پيامبر، از منافقانى نام ميبرد كه خود پيامبر نيز آنان را نميشناخت.

((وَمِمَّنْ حَوْلَكُمْ مِنَ الاَْعْرابِ مُنافِقُونَ وَ مِنْ اَهْلِ الْمَدِينَةِ مَرَدُوا عَلَى النِّفاقِ لا تَعْلَمُهُمْ نَحْنُ نَعْلَمُهُمْ)) (سوره توبه/101).

«برخى باديه نشينان اطراف مدينه، منافقند. و نيز برخى از ساكنان شهر مدينه در نفاق پرورش يافته و به آن خو گرفتهاند، تو آنان را نميشناسى، ما آنان را ميشناسيم».

قرآن به مسأله شناسايى نفاق و منافق اهميت بسزايى داده است و در سورههاى مختلف، درباره آنان سخن گفته است، مانند: «بقره، آل عمران، مائده، توبه، عنكبوت، احزاب، محمد، فتح، حديد، مجادله، حشر و منافقين».

وجود گسترده اين آيات چشمگير، گوياى اين امر است كه در ميان ياران رسول خدا، جمع كثيرى نفاق بيشه و دو چهره بودند كه خود را در پوشش ايمان كاذب و دوستى پيامبر پنهان ميكردند، بگونهاى كه برخى از محققان معتقدند، يك دهم قرآن (سه جزء آن)، درباره منافقان و حادثه آفرينى آنان نازل شده است[1]. اگر ما اين رقم را اغراق آميز هم بدانيم، نميتوانيم منكر شويم كه آيات مربوط به نفاق، بسيار چشمگير است و اين خود، ما را به اهميت مسأله نفاق و بر وجود دو چهرگان، در ميان ياران رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم) رهبرى ميكند.