حدود الهى را تعطيل كردهاند. در آمد كشور اسلامى را به خود اختصاص دادهاند و حرام خدا را حلال و حلال خدا را حرام، شمردهاند»[1].

ما، در اينجا، وجدان هر مسلمان آزادهاى را به گواهى ميگيريم كه آيا كدام گروه از اين روايات، با روح اسلام و عدالت طلبى آن، و سيره رسول گرامى و سيره امير مؤمنان (عليه السلام)سازگار است؟

سخن حسين بن على (عليه السلام) هر چند در مورد يزيديان است، ولى نوع حكومتهاى بعد از يزيد (اموى و عباسى)، در همان خط يزيد گام نهاده و به صورتهاى مختلف، مجرى برنامههاى او بودند; هم اكنون نيز سردمداران كشورهاى اسلامى با چهره منافقانه خود كمتر از آنان نيستند; زندگى اشرافى و تشريفات شاهانه، شب نشينيها و سفرههاى پرهزينه، خوشگذرانيها، بند و بست با ابرقدرتها، زندانى كردن جوانان غيور اسلامى و كشتار افراد بى گناه به جرم عدالت خواهى، همه و همه حاكى از آن است كه اين گروهها، در خط يزيد گام برداشته و تفاوتى با او ندارند. حال وظيفه علماى دين، در جهان اسلام نسبت به اين حكومتها چيست؟ با توجه به بحثهاى گذشته، پاسخ واضح و روشن است.

كشمكش ميان عقيده و وجدان

جانكاهترين كشمكشها، ستيز ميان عقيده مذهبى و وجدان انسانى است.