مجموع آنچه در اين دو منبع دينى وارد شده، به عنوان اصول عقائد معرفى شود. بنابر اين، بسيارى از آنچه «اشاعره» در شمار اصول عقائد ميشمرند، با فلسفه جبهه گيرى در برابر مخالف، قابل توجيه است.

3ـ اگر كتاب «الابانه» كه چاپ و منتشر شده است، به راستى نوشته شيخ ابوالحسن اشعرى باشد، و عقائد اهل حديث همان باشد كه در (باب دوّم) آن كتاب آمده است، اصلهاى 6، 7، 8، 9، 12، 13، 21، 24، 30 و 32 از آن گواه، بر تجسيم و تشبيه است; هر چند، برخى از اهل حديث، از تظاهر به تجسيم ابائى ندارند، ليكن گروهى از آنان، خود را جزء اهل تنزيه ميداند و شيخ اشعرى براى فرار از تجسيم، كلمه «بلا كيف» را افزوده; ولى در آينده خواهيم گفت كه اين قيد، دردى را دوا نميكند.

4ـ در ميان اين اصول، مسائلى است كه مورد اتّفاق همه مسلمين ميباشد و يك رشته از مسائل آن، اهميت چندانى ندارد، ليكن پارهاى از آنها، در خور بحث و تبيين است. ما براى اين كه از كنار عقائد اهل حديث به سادگى نگذريم، برخى از عقائد آنان را مورد بررسى قرار ميدهيم. كه اهمّ آنها عبارتند از:

1ـ اطاعت از سلطان جائر و تحريم براندازى نظامهاى جائر.

2ـ عدالت «سلف» و بالاخص همه صحابه.

3ـ امامت خلفاى چهارگانه و فضيلت آنان به ترتيب تاريخ خلافت.

4ـ مسأله «تقدير» و اين كه خير و شر، همه از جانب خدا است و بشر در آنها نقشى ندارد.

5ـ صفات خبرى و تفسير آن بهگونهاى كه منتهى به تجسيم و تشبيه شود.

پس از فراغ از اين بحث گسترده، فصلى درباره تاريخ «سلفيه» خواهيم گشود كه امروزه دعوت به آن،در جامعه اهل سنت، نوعى روشنفكرى به حساب مى آيد.