امام باقر (عليه السلام) در سال 114 هجرى قمرى به شهادت رسيد. در آن زمان هنوز، زيد بن على، دست به قيام نزده بود، تا موقع استمداد، گروهى او را ترك كنند و به آنان چنين لقب داده شود.

ابو بصير، به امام باقر (عليه السلام) ميگويد: ما را رافضه مينامند. و از اين طريق جان و مال ما را حلال ميشمرند.

امام فرمود: هفتاد نفر از سپاه «فرعون» جدا شدند و به موسى پيوستند و به هارون مهر شديدى ميورزيدند كه احدى به پاى آنان نميرسيد، ولى قوم موسى، آنان را «رافضه» ناميدند[1].

در حواشى امالى سيّد مرتضى آمده است، وقتى عبد الملك، از قصيده فرزدق در مدح امام زين العابدين (عليه السلام) آگاه شد، به او گفت: آيا تو نيز رافضى هستى؟ فرزدق گفت: اگر مهر ورزيدن به آل محمد (صلى الله عليه وآله وسلم) نشانه رافضى بودن است، من نيز رافضى هستم[2].

از مجموع اين گفتار، ثابت ميشود كه «رفض» و «رافضى» و «رافضه»، در آن روزگار، اصطلاح سياسى بوده و پيش از قيام زيد رواج داشته است. و چون شيعيان، حكومتهاى وقت را نميپذيرفتند، از اين جهت، آنان را بسان تمام مخالفان حكومتهاى وقت، «رافضه» ناميدند.

تا اينجا، با مقدمات مسائل مربوط به فرهنگ عقائد و مذاهب اسلامى، آشنا شديم، و در اين مقدمات، مسائل ياد شده در زير، مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت: