گرفتار چنين بيمارى نگردد و يا براى بهبود او از داروهايى كه قطعاً مفيد بود، استفاده نمايد.

امّا آن حضرت در اين مورد و موارد ديگر غالباً از اين سه سلاح برنده استفاده نمى كرد و گام از مجارى طبيعى و عادى بيرون نمى نهاد چرا كه اين سلاح ها و ابزارها و اسباب غيبى براى هدف ديگرى به پيامبر داده شده است و او بايد از اين سلاح ها در مواردى كه اثبات نبوت و ولايت الهى او، به بهره گيرى از اين سلاح ها نياز دارد استفاده كند.

او از اين ابزار هنگامى مى تواند استفاده كند كه خداوند به او اذن و اجازه بدهد و اذن الهى غالباً در مواردى است كه با اعمال آن بخواهد نبوت و پيوند معنوى خود را با مقام ربوبى ثابت و مبرهن سازد.

و شايد يكى از علل (البته نه همه) اين كه پيامبر گرامى(صلى الله عليه وآله وسلم) و يا امام(عليه السلام)در رفع مشكلات و گرفتارى ها نبايد از اين ابزار و مواهب استفاده كند، اين باشد كه بهره گيرى آنان از اين وسائل سبب مى شود الگو بودن آنها در زمينه صبر بر مصائب خدشه دار شود.

شكى نيست كه زندگى پيشوايان، صبر و بردبارى آنان در