كرده و بگوييم مقصود خصوص وحى است.

قرآن مجيد يكى از نشانه هاى پرهيزكاران را اين مى داند كه به غيب ايمان دارند آنجا كه مى فرمايد: (الّذينَ يُؤْمِنُون بِالغَيْب)[1] آيا اعتراض كننده به خود اجازه مى دهد كه اين آيه را تنها به وحى تفسير كند در صورتى كه غيب در اين آيه معنى وسيعى دارد كه ايمان به آخرت و سراى ديگر و مواقف محشر و بهشت و دوزخ از مصاديق آن است كه مؤمنان به وجود آنها ايمان دارند هرچند آنها را با ديدگان و ديگر حواس خود در اين جهان ادراك نكنند.

ثانياً: غيب در لغت عرب به معنى امر پنهان از حس، در مقابل شهادت است و لذا قرآن مجيد مكرر خداوند را چنين توصيف مى كند: (عالم الغيب والشهادة)[2] و هرگز در لغت عرب لفظ غيب به معنى وحى نيامده است و اگر گاهى بر وحى، كلمه غيب اطلاق مى شود از اين نظر نيست كه معنى مستقيم غيب، وحى است بلكه به خاطر اين است كه وحى از حواس مردم پوشيده است و يكى از مصاديق و افراد غيب به شمار مى آيد و اين اشتباه در اصطلاح دانشمندان از قبيل اشتباه مصداق به