سؤال چهارم

از آياتى كه براى اثبات آگاهى پيامبران از غيب به آنها استدلال مى شود اين آيه است:

(عالِمُ الغَيْبِ فَلا يظهِرُ عَلى غيبِهِ أَحداً * إِلاّ مَنِ ارْتَضى مِنْ رَسُول...).[1]

از اين آيه استفاده مى شود كه آگاهى آنان از غيب با تعليم الهى ممكن است امّا اين امكان به فعليت و تحقق رسيده است يا نه؟ معلوم نيست.

پاسخ

آياتى را كه در بخش ششم اين كتاب آورديم به منظور پاسخ به همين اشكال و سؤال، به دو گروه تقسيم كرديم:

1. گروهى كه امكان آگاهى پيامبران از غيب را مى رساند(سه آيه).

2. گروهى كه تحقق و فعليّت آگاهى از غيب را