مى فرمايد:

1.(يا أَيُّها النَّبِىُّ جاهِدِ الْكُفّارَ وَالْمُنافِقينَ وَاغْلُظْ عَلَيْهِمْ).[1]

«اى پيامبر با گروه كافر و منافق نبرد كن و شدت عمل به خرج بده».

2. (وَلا تُطِعِ الْكافِرينَ وَالْمُنافِقينَ وَدَعْ أَذاهُمْ وَتََوَكَّلْ عَلى اللّهِ).[2]

«از كافران و منافقان فرمان مبر و آزار آنان را واگذار و بر خدا توكل كن».

آيا امكان دارد كه خداوند به پيامبر دستور نبرد و شدت عمل، با منافقين را بدهد ولى پيامبر آنها را نشناسد؟ از طرفى بگويد مطيع آنها مشو از طرفى آنها را بر پيامبر تا آخر عمر مخفى و پنهان سازد. از اين بيان نتيجه مى گيريم كه اخفاء نفاق برخى از منافقان، موقت بوده نه دائمى.

قرآن به پيامبر دستور مى دهد كه بر گروه منافق نماز نگزارد و بر كنار قبر آنان توقف نكند چنان كه مى فرمايد: