اميرمؤمنان با جمله كوتاه و زيبايى درباره دو نوع دنياى «ممدوح و مبغوض» چنين مى فرمايد:

«من نظر بها بصرته، ومن نظر إليها أعمته;[1]

كسى كه به دنيا از دريچه وسيله بنگرد و آن را وسيله سعادت و رفاه خود در دو جهان بداند، او را بينا كند و شخصى كه آن را هدف قرار دهد وبه عنوان هدف بدان بنگرد، او را نابينا مى سازد».

زيرا كسى كه زر و سيم، كاخ و ويلا براى او هدف باشد، در راه به دست آوردن و افزودن تعداد آنها، حق و عدالت و انصاف و اصول انسانى و اخلاقى را ناديده گرفته به هيچ اصلى احترام نمى گذارد.

امكان تأخير نيست

افرادى كه دنيا را هدف اساسى خود قرار مى دهند، وقتى لحظات مرگ آنها فرا مى رسد و احساس مى كنند از اين ثروتى كه در راه گردآورى آن، رنج هاى توان فرسايى كشيده اند، سودى در سراى ديگر نخواهند برد، آرزوى تأخير اجل مى نمايند كه، اموال خود را در راه خدا انفاق كنند و از اين طريق، توشه اى براى جهان ديگر بردارند.

ولى آنها از يك سنت قطعى الهى غفلت دارند، كه تأخير اجل امكان ندارد; زيرا فرا رسيدن مرگ نشانه اين است كه تمام استعدادها و قوه ها به فعليت رسيده و سير بشر در اين جهان به پايان رسيده است، هم چنان كه ميوه رسيده بايد از درخت كنده شود، روح نيز پس از سير نهايى خود بايد بدن را ترك گفته و گام در سراى ديگر بگذارد.