مى كند، وقتى فرعون از خداى موسى سؤال كرد وى در پاسخ چنين گفت : (الّذى أَعْطى كُلّ شَىْء خَلْقهُ ثُمَّ هَدى)[1] «خدايى كه موجودات جهان را آفريده، سپس او را به هدفى كه براى آن آفريده شده است راهنمايى نمود».

اساس اين برهان را مسئله راه يابى و هدايت اين موجودات تشكيل مى دهد، و از وجود چنين نيروى مرموز كه به اصطلاح قرآن وحى الهى ناميده مى شود پى به «الهام دهنده» آن مى برم، بالأخره اين نيروى مرموز و اين آشنايى به راه و رسم زندگى، آن هم بدون تربيت در مكتبى، طبعاً الهام دهنده اى لازم دارد.

ما هم اكنون با طرح چند مثال نمونه هايى از اين هدايت تكوينى را در اين جا يادآور مى شويم البته طرح اين نمونه ها نبايد موجب تعجب گردد يا به نظر كوچكى به آنها بنگريم زيرا دانشمندان از بررسى موارد جزئى، قوانين كلى را استكشاف مى نمايند.

نيوتن قانون جاذبه عمومى را از سقوط يك سيب از درخت كشف نمود.

ارشميدس اصول مربوط به وزن مخصوص را از سبكى وزن جسم در آب بدست آورد.

و گاليله از مشاهده چهل چراغ كليسا قانون كلى طبيعى «سقوط