خود شيوه نوى را انتخاب مى كند.

با توجه به مثال هايى كه براى هر دو نوع بيان شد، مى توان امور فطرى را با علائم زير از امور عادى و معمولى تميز داد:

ضوابط چهارگانه براى امور فطرى

1. كارهاى فطرى چون ريشه انسانى دارد گسترده و عمومى است، و هيچ انسانى فاقد آنها نخواهد بود.

2. امور فطرى به رهبرى فطرت انجام مى گيرند، و نيازى به تعليم و تعلم ندارند.

3. هر فكر و عملى كه ريشه فطرى دارد تحت تأثير عوامل سياسى، اقتصادى و جغرافيايى قرار نمى گيرد، و شعاع كار آن، از اين عوامل دور است.

4. تبلييغات پى گير بر ضد فطرت، ممكن است از نمو و رشد آن بكاهد، ولى هرگز آن را ريشه كن نمى سازد، و تأثير تبليغات بر خلاف آن، به كندى صورت مى گيرد ولى امور عادى در اين قسمت ها درست در نقطه مقابل امور فطرى قرار مى گيرند.

اكنون بايد ديد حس مذهبى و خداجوييى واجد اين ضوابط مى باشد يا نه، اينك در اين باره به طور فشرده بحث و گفتگو مى كنيم: