در جهان آفرينش ، هر موجودى براى خود وظيفه مخصوصى دارد كه به طور فطرى و غريزى و يا به طرز طبيعى آن را انجام مى دهد، و از عهده مسئوليت و كارى كه بر دوش آن نهاده شده است به خوبى برمى آيد.
يك نگاه ساده به جهان طبيعت اين مطلب را به طور روشن ثابت
[1] محور سخن در اين بحث، آيه مباركه ياد شده در زير است: (وَإِذْ قالَتْ أُمَّة مِنْهُمْ لَمْ تعظُونَ قَوماً اللّه مُهلِكُمْ أَوْ مُعذّبهم عَذاباً شَديداً *قالُوا مَعْذِرَةً إلى رَبّكُمْ وَلَعلَّهُمْ يَتَّقُون).(اعراف/164) «آنگاه كه گروهى از ايشان گفتند: براى چه قومى را كه خدا هلاك كننده آنهاست يا آنان را به عذابى سخت گرفتار خواهند كرد، پند مى دهيد؟ ـ در پاسخ ـ گفتند: تا عذرى در پيشگاه خدايتان باشد و شايد آنان دورى جويند».
نام کتاب : ايمان و آثار سازنده آن نویسنده : سبحانى، شیخ جعفر جلد : 1 صفحه : 149