درس اخلاص را از طبيعت بياموزيم

سازمان وجود مادى يك موجود زنده مانند حيوان، از ميلياردها سلول تشكيل يافته و هر كدام از اين سلول ها بدون توجه به فعاليت سلول هاى ديگر، بدون چشم داشت، و انتظار پاداش از همنوعان خود، انجام وظيفه نموده و شغلى را كه طبيعت به دوش آنها نهاده است با اخلاص كامل انجام مى دهند.

مثلاً قلب ما در هر دقيقه 70بار باز و بسته مى شود و با باز و بسته شدن خود، خون را كه غذاى طبيعى بدن است به تمام نقاط بدن ما مى رساند، و اين عضو حساس هرگز انتظار ندارد كه ساير اعضاى بدن مانند كليه و كبد كار خود را انجام دهد، و تا زمانى كه قدرت دارد كار خود را با اخلاص تمام انجام مى دهد.

ريشه هاى خاردار يك گياه، آب و شيره هاى زمين را مكيده، بدون تظاهر و رياكارى بلكه با استتار و اختفا و اخلاص كامل، در اختيار تنه درخت گذارده، و آن نيز در سايه عروق داخلى غذاى لازم را به بلندترين شاخه هاى درخت مى رساند. آيا عمل يك سلول ناچيز و فعاليت مخلصانه يك ريشه براى ما درس زندگى نيست كه وظايف انسانى و اجتماعى خويش را بدون تظاهر و رياكارى، بدون آن كه به رخ اين و آن بكشيم، انجام دهيم بلكه بسان مجموع جهان آفرينش به طور خودكار، كار و بارى را كه به دوش گرفته ايم به منزل برسانيم.