شريعت مسيحيت است؛ زيرا خداوند او را امر كرد به تحمل مسئوليت سنگين و طاقتفرساى حمل عيسى مسيح بدون وجود پدر تا زمينهسازى براى نبوت او گردد و بعد از اين او را امر نمود كه به سوى بنى اسرائيل برود و با آنها هيچ صحبتى نكند و اشاره به طفل نمايد تا آن طفل به سخن درآيد و در اوان طفوليت با آنها تكلم كند و مريم عليها السلام شروع به تبليغ دين جديد نمود بدون آنكه نبى و يا رسولى و يا حتى عيسى اين امر الهى و مسئوليت خطير را بر عهده او گذارده باشند و اين معناى آيه كريمه است: وَ جَعَلْنَا ابْنَ مَرْيَمَ وَ أُمَّهُ آيَةً.

بنابراين اگر حجيت مريم و آنچه بر او نازل گشت و مقام و منزلت او نبود چهبسا كه معجزه الهى ولادت عيسى بدون وجود پدر نيز باطل مىگشت به اينكه گفته شود- العياذ باللّه- كه او بچهاى در راه پيدا كرده يا اينكه پنهانى ازدواج كرده و امثال آن و بالاترين وجه حجيت آن حضرت از اين آيه كريمه استفاده مىشود: فَأَشارَتْ إِلَيْهِ قالُوا كَيْفَ نُكَلِّمُ مَنْ كانَ فِي الْمَهْدِ صَبِيًّا. [1]

اينگونه مجاهدت و به خطر انداختن آبرو تنها به امر خداوند تعالى ميسّر است و اين حكمت بالغه الهى در نزد مريم را مىرساند به گونهاى كه برپا داشتن دين خدا مقدور نبود مگر به وسيله عرض و آبرويش و در معرض خطر انداختن عصمت و طهارتش و بعد هم به جاى رفع شبهه كردن از خود امر به سكوت مىگردد.

[1] . مريم 19 آيه 29: « (مريم) به او اشاره كرد؛ گفتند: چگونه با كودكى كه در گهواره است سخن بگوييم» .