ابن قتيبه مىگويد: على- كرّم اللّه وجهه- تا بعد از موت فاطمه- رضى اللّه عنهما- بيعت نكرد. [1]

اين مىرساند كه دستگاه حاكمه از آثار غضب فاطمه خوفناك بود لذا اصرارى به بيعت امير مؤمنان على نكرد اما بعد از آن حضرت به شدت امير مؤمنان را براى بيعت تحتفشار قرار دادند.

فراموش نمىكنيم كه خليفه اول بيعت على عليه السلام را تا موقعى كه فاطمه عليها السلام در كنار او بود به تأخير مىاندازد.

عمر گفت: آيا در مورد خودت (بيعت) به او امر نمىكنى؟ ابو بكر جواب مىدهد: او را براى هيچچيزى اكراه نمىكنم تا موقعى كه فاطمه در كنار اوست. [2]

چيزى كه ما در صدد اثبات آن هستيم اين است كه حجّيت فاطمه زهرا تأثيرى بزرگ بر حقانيت على عليه السلام داشت كه امامت او را در راستاى نبوت رسول خدا و به كمال رسيدن دعوت نبوى اثبات مىنمود، چنين است كه ظهور و بقاى دعوت نبوى و رسالت حضرت، احتياج تام به جايگاه حجّيت الهى فاطمه زهرا داشت.

به همين جهت است كه موقف و جايگاه آن حضرت از يك طرف موجب رسوايى مخالفان هم از جهت شرعى و هم قانونى مىگردد و از سوى ديگر حقوق غصب شده اهل بيت عليهم السلام را نمايان مىسازد، زيرا نظريات حضرتش هر حكومتى كه به حقوق اهل بيت تعدى نمايد مخاطب

[1] . همان.

[2] . همان، ص 16.