«وَ لا تَهِنُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ انْتُمُ الْاعْلَوْنَ انْ كُنْتُمْ مُؤْمِنينَ»[1]

و سست نشويد و غمگين نگرديد و شما برتريد اگر ايمان داشته باشيد.

امام باقر 7، عزّت مؤمن را هديه‌اى الهى مى‌داند و مى‌فرمايد:

«انَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ اعْطَى الْمُؤْمِنَ ثَلاثَ خِصالٍ؛ الْعِزَّ فِى الدُّنْيا وَ الدّينٍ وَ الْفُلْجَ فِى الْاخِرَةِ وَ الْمَهابَةَ فى‌ صُدُورِ الْعالَمينَ»[2]

خداوند بزرگ، سه چيز را به مؤمن، عطا كرده است: عزّت در دنيا و دين، رستگارى در آخرت و هيبت در دل جهانيان.

امام صادق 7 نيز در سخنى حكيمانه بر قطعيت و حتمى بودن عزّت مؤمن تأكيد كرده و فرموده است:

«انَّ اللَّهَ تَبارَكَ وَ تَعالى‌ فَوَّضَ الَى الْمُؤْمِنِ كُلَّ شَىْ‌ءٍ الَّا اذْلالَ نَفْسِهِ»[3]

خداوند متعال، اختيار همه چيز را به مؤمن سپرده است جز خوار ساختن خودش را.

اسباب عزّتمندى‌

بديهى است كه ايمان، شرط لازم براى كسب عزّت هست ولى شرط كافى نيست، بدين معنا كه بى ايمان هرگز عزيز نخواهد شد ولى مؤمن‌

[1] - آل عمران( 2)، آيه 139.

[2] - بحارالانوار، ج 68، ص 16

[3] - فروع كافى، ج 5، ص 63.