دوستى‌هاى نامتعارف

انسان موجودى اجتماعى و مدنى الطبع است و تأمين نيازهاى او در زندگى اجتماعى او امكان‌پذير است. همين امر نيز برقرارى دوستى‌ها، ارتباطات و مناسبات جمعى را ضرورت مى‌بخشد.

ضرب‌المثل معروفى است كه: «هزار دوست كم است، يك دشمن زياد» و امام على (ع) نداشتن دوست را باعث تنهايى و غربت،[1] وجود دوست را از نعمت‌هاى بزرگ الهى معرفى مى‌كند.[2] به همين دليل برقرارى ارتباطات مؤثر و دوستى‌هاى متعارف مى‌تواند عامل رشد و ترقى همه جانبۀ افراد محسوب گردد همانطور كه به همان اندازه در صورت خارج شدن از حدود متعارف موجب هلاكت و نابودى فرد و خانواده است. و به عنوان يكى از آسيب‌هاى اساسى خانواده تلقى مى‌گردد.

امروزه با توجه به شكل و ساختار زندگى خانواده، نظارت بر دوستى‌ها توسط اعضاى خانواده به شدت كاهش يافته است. فاصله گرفتن فرزندان از حيطۀ نظارت خانواده از يك سو، وجود مشكلات و مسائل جنسى، اجتماعى و اقتصادى براى اعضاى خانواده از سوى ديگر، افراد و اعضاى خانواده را به ويژه در شهرهاى بزرگ‌تر در معرض دوستى‌هاى غير متعارف و خارج از مدار منطق و سلامت اجتماعى قرار داده است. اين نوع دوستى‌ها به خصوص در بين دختران و پسران جوان فراوانى بيشترى نشان مى‌دهد. شواهد و قرائن نشان مى‌دهد، آسيب‌هايى كه امروزه از طريق دوستى‌هاى غير متعارف متوجه اعضاى خانواده‌ها مى‌گردد در دو جهت والدين و فرزندان قابل توجه است:

الف. والدين: برخى برخوردها و اختلافات خانوادگى در نتيجۀ رفيق بازى و رفت و آمدهاى نامتعارف زن و مرد است كه ممكن است از دو جهت آسيب‌هايى به خانواده وارد سازد:

اوّل اينكه موجب صرف بخش قابل توجهى از درآمد و اقتصاد خانواده براى خوشگذرانى با دوستان ناباب گشته و خانواده را دچار تنگنا و فقر و پريشانى نمايد.

[1] نهج البلاغه، ص1115.

[2] غر الحکم، ص724.