نباشد: معاشرت شايسته، گشاده دستى حساب شده و غيرت و حفظ ناموس.

صبر و خويشتندارى در برابر ناملايمات زودگذر زندگى مشترك، از جمله صفات اخلاقى است كه در رفع كدورت بين مرد و زن و جلب محبّت همسر، نقش مهمّى دارد.

كسى كه در رويارويى با هر مسأله ناگوارى به ديگران پناه برده و حلّ مشكل خانوادگى خود را در شكايت از همسر مى‌جويد، نه تنها به بهتر شدن زندگى خود كمك نكرده، بلكه اسباب نابسامانى بيشتر را فراهم مى‌سازد. رسول خدا 6 مى‌فرمايد:

«إِنّى‌ لَابْغِضُ الْمَرْأَةَ تَخْرُجُ مِنْ بَيْتِها تَجُرُّ ذَيْلَها تَشْكُو زَوْجَها»[1]

من زنى را كه از خانه خود دامن كشان براى شكايت از شوهر بيرون رود، دشمن مى‌دارم.

زشتى اين كار ناشايست، منحصر به زنان نيست و شامل مردانى كه با ديدن هر امر نامطلوبى به جاى اصلاح همسر، به افشاى عيبهاى او و سبك كردن او نزد ديگران مى‌پردازند، نيز مى‌شود. بنابراين، دو طرف بايد با متانت و بردبارى به حل مشكل بپردازند و قدرى كوتاه بيايند. پيامبر اسلام 6 مى‌فرمايد:

«خَيْرُ نِسائِكُمُ الَّتى‌ إِنْ غَضِبَتْ اوْ غَضِبَ تَقُولُ لِزَوْجِها يَدى‌ فى‌ يَدِكَ لا اكْتَحِلُ عَيْنى‌ بِغَمْضٍ حَتَّى تَرْضى‌ عَنّى‌»[2]

بهترين زنان شما زنى است كه وقتى او يا شوهرش خشمگين شود، به شوهرش بگويد: دست من در دست توست و خواب را به چشمم راه نمى‌دهم تا وقتى كه از من راضى شوى.

تحصيل رضايت خاطر همسر كه تا اين حدّ مورد تحسين پيامبر اكرم 6 قرار گرفته، مسأله‌اى نيست كه منحصر به زن باشد، بلكه هر يك از زن و شوهر كه در كسب صفات والاى اخلاقى، موفقتر و از فضايل بيشترى برخوردار باشد، به جاى توقع از همسر، خود پيشقدم چنين رفتار شايسته‌اى خواهد بود.

[1] - نهج الفصاحه، ص 194

[2] - بحارالانوار، ج 100، ص 239