تكرار سرزنش نيز موجب بى‌اثر شدن آن و پافشارى شخص، بر رفتار نادرست خويش مى‌گردد. امير مؤمنان 7 فرمود:

«إِيَّاكَ انْ تُكَرِّرَ الْعَتْبَ فَانَّ ذلِكَ يُغْرى‌ بِالذَّنْبِ وَ يُهَوِّنُ الْعَتْبَ»[1]

از تكرار ملامت بپرهيز كه حرص بر گناه مى‌آورد و سرزنش را بى‌ارزش مى‌كند.

. ب- ناسزاگويى‌

ناسزاگويى براى بعضى به صورت عادت ريشه‌دارى درآمده و در هنگام ناراحتى و نارضايتى از همسر، خشم خود را به صورت فحش و ناسزا نسبت به او ابراز مى‌كنند.

بيشتر اوقات، درگيريهاى لفظى زن و شوهر با ناسزاگويى اين افراد به پايان مى‌رسد و در نتيجه زن كه همواره مورد هتّاكى و ناسزاگويى شوهر قرار مى‌گيرد، كينه او را به دل گرفته و از او متنفّر مى‌شود؛ بدين گونه است كه اين افراد نزد همسر خود از محبوبيّت و احترام معمول خانوادگى، برخوردار نبوده، شخصيّت آنها نزد همسرشان خُرد مى‌شود.

على 7 مى‌فرمايد:

«إِحْذَرْ فُحْشَ الْقَوْلِ وَالْكِذْبَ فَانَّهُما يُزْرِيانِ بِالْقائِلِ»[2]

از فحّاشى و دروغ بپرهيز كه اين دو، گوينده خود را كوچك مى‌كنند.

ناسزاگويى در محيط خانواده، نه تنها هيچ مشكلى را حل نمى‌كند، بلكه بر مشكلات مى‌افزايد. شخص ناسزاگو در خانواده، به عنوان فردى نامتعادل شناخته مى‌شود كه مى‌خواهد همه مشكلات را با زبان زشت خود حل كند و به جهت بى‌احترامى مكررّ به افراد خانواده و ناسزاگويى به آنان، بتدريج، حرمت خويش را نيز ضايع خواهد كرد.

براى اصلاح اين عادت ناپسند، بايد با گذشت زمان بر اثر تمرين خويشتندارى، در هنگام ناراحتى و هيجان روحى، كنترل نيروى خشم را به دست گرفته، براى حلّ مشكلات از راههاى واقع بينانه و عاقلانه اقدام كرد.

[1] - شرح غررالحكم، ج 3، ص 23

[2] - همان، ج 2، ص 279