بين برده، موجب دورى از مردم مى‌شود و در نتيجه آشفتگى روحى و احساس تنهايى و دلهره را به همراه دارد. امير مؤمنان 7 فرمود:

«مَنْ خَشُنَتْ عَريكَتُهُ اقْفَرَتْ حاشِيَتُهُ»[1]

هر كس درشت خوى باشد، دور و برش خالى گردد (و كسى در كنار او نمى‌ماند).

محيط خانه و زندگى بايد محل آرامش و آسايش زن و مرد و فرزندان آنان باشد.

بداخلاقى، آرامش و صفاى محيط خانواده را از بين برده، ترس و دلهره را جايگزين آن مى‌كند؛ بعلاوه آنگاه كه شوهر با بدخلقى عرصه زندگى را براى همسرش تنگ كند و به جاى ملاطفت و نيكى، خشونت كرده، اضطراب و ترس را بر وى چيره سازد و تعادل روحى او را از بين ببرد، زن نيز احساس وحشت مى‌كند و خود را در برابر ديو بدخلقى گرفتار مى‌يابد. امير مؤمنان 7 فرمود:

«لا وَحْشَةَ اوْحَشُ مِنْ سُوءِ الْخُلْقِ»[2]

هيچ وحشتى، ترسناك‌تر از بدخلقى نيست.

. 3- زوال محبّت‌

اثر ديگر بدخلقى، كاهش مهر و محبّت و از بين رفتن مهربانى و دوستى است. رفتار انسان بدخلق، براى هيچ كس خوشايند نيست. همه از خوى ناپسند، در رنج و عذاب بوده، از آن نفرت دارند.

بدخلقى محبتهاى گذشته را به نفرت و انزجار مبدّل مى‌كند و موجب ناخشنودى آنان مى‌گردد. حضرت على 7 فرمود:

«مَنْ ساءَ خُلْقُهُ مَلَّهُ اهْلُهُ»[3]

هركس بداخلاق باشد، خانواده‌اش از او ناخشنود مى‌شوند.

خوشرويى كمترين بهايى است كه زن در مقابل تلاش شبانه‌روزى خود، از شوهر

[1] - شرح غررالحكم، ج 5، ص 325

[2] - همان، ج 6، ص 400

[3] - همان، ج 5، ص 328