. 4- تربيت اولاد

نمود ديگر مسؤوليت پذيرى، در تربيت اولاد آشكار مى‌شود، زن و شوهر وظيفه‌شناس، در تربيت صحيح و اسلامى فرزندان خود نهايت تلاش خود را به كار مى‌گيرند و در تمام مراحل رشد فرزند، اعم از دوران حمل، شيرخوارگى و پس از آن خود را نسبت به تربيت صحيح وى مسؤول دانسته و دستوراتى را كه اسلام در اين زمينه ارائه نموده، اجرا مى‌كنند.

اهميّت اين مسؤوليت به اندازه‌اى است كه امام سجّاد 7 از خداوند سبحان براى اداى اين تكليف استمداد طلبيده، عرض مى‌كند:

«... وَ اعِنّى‌ عَلى‌ تَرْبِيَتِهِمْ وَ تَأْديبِهِمْ وَ بِرِّهِمْ»[1]

بار خدايا مرا در تربيت، تأديب و نيكى به فرزندانم يارى فرما.

و نيز آن حضرت در بيان حق فرزند نسبت به پدر و مادر مى‌فرمايد:

«وَ امَّا حَقُّ وَلَدِكَ فَانْ تَعْلَمَ انَّهُ مِنْكَ وَ مُضافٌ الَيْكَ فى عاجِلِ الدُّنْيا بِخَيْرِهِ وَ شَرِّهِ وَ انَّكَ مَسْؤولٌ عَمَّا وَلَّيْتَهُ بِهِ مِنْ حُسْنِ الْادْبِ»[2]

حقّ فرزند بر تو، اين است كه بدانى وجود او از تو است و نيك و بدهاى او در اين دنيا به تو وابسته است، و بدانى كه تو در تربيت او از [قبيل‌] حسن ادب و ... مسؤول هستى.

آثار مسؤوليت‌پذيرى‌

اين ويژگى اخلاقى داراى آثار فراوانى است كه گستره آن بيشتر مسائل زندگى را در بر مى‌گيرد. اينك به دو اثر كلّى كه نقش ويژه‌اى در تأمين سعادت خانوادگى دارد، مى‌پردازيم:

1- استحكام پيوند خانوادگى‌

از آثار مستقيم احساس مسؤوليت، به دست آوردن موفقيت در امور زندگى است.

[1] - صحيفه سجاديه، دعاى 25

[2] - مكارم الاخلاق، ص 421