رضايت و اجازه آنها- پس نگيريد.[1]

زنى كه از همسر خود بى‌احترامى ديده و همواره مورد اهانت او قرار مى‌گيرد، شخصيتش لطمه ديده و نشاط و شكوفايى خود را از دست مى‌دهد و بتدريج باور مى‌كند كه نزد همسرش ارزشى ندارد و با چنين روحيه درهم شكسته‌اى نمى‌تواند فرزندان باشخصيت پرورش دهد.

امام صادق 7 در مورد احترام به زن توصيه كرده، مى‌فرمايد:

«مَنِ اتَّخَذَ امْرَأَةً فَلْيُكْرِمْها، فَانَّمَا امْرأَةُ احَدِكُمْ لُعْبَةٌ، فَمَنِ اتَّخَذَها فَلا يُضَيِّعْها»[2]

هركس زن بگيرد بايد به او احترام بگذارد. همانا زن هر كدام از شماها دلبر و معشوق شماست، بنابراين هر كس زن مى‌گيرد نبايد او را ضايع سازد.

اين مسأله از طرف زن نيز بايد رعايت شود و نسبت به همسرش احترام كند؛ همان حضرت در اين باره مى‌فرمايد:

«... سَعيدَةٌ سَعيدَةٌ امْرَأَةٌ تُكْرِمُ زَوْجَها وَ لا تُؤْذيهِ وَ تُطيعُهُ فى‌ جِميعِ احْوالِهِ»[3]

بسيار سعادتمند است زنى كه به شوهرش احترام گذارد، او را آزار ندهد و همواره از او اطاعت كند.

علل بى‌احترامى به زن‌

بى‌احترامى شوهر نسبت به همسر خويش معلول عواملى است كه بعضى از آنها عبارتند از:

1- انديشه برترى مرد بر زن‌

پندار برترى مرد بر زن و طفيلى دانستن وجود او، احساس تسلّط مطلق مرد را بر زن به وجود مى‌آورد و موجب تقويت اين باور غلط مى‌شود كه زن موجودى ناقص و انسانيّت او ناتمام است. همين مسأله زمينه پيدايش بى‌احترامى به او را فراهم مى‌كند، در حالى كه‌

[1] - مستدرك الوسائل، حاجى نورى( ره)، ج 14، ص 252، آل البيت

[2] - بحارالانوار، ج 103، ص 224

[3] - مستدرك الوسائل، ج 14، ص 247