رعايت عدالت بين كودكان منحصر به مورد خاصّى نيست، بلكه والدين مى‌بايست در تمام امور كودك عدالت را رعايت كنند و در محبّت و تشويق يا تنبيه عادلانه رفتار كرده، هرگز كودك را به جرم كارى كه نكرده، تنبيه نكنند و سرزنش ننمايند و هرگاه بين فرزندان نزاعى رخ داد، تنها مقصّر را تنبيه كنند و جانب فرزند ديگر را نگيرند، اگر چه خردسالتر و ضعيفتر باشد.

رعايت اين موضوع بقدرى دقيق است كه حتىّ شامل نگاهها و نوازش و بوسه‌هاى پدر و مادر نسبت به فرزندان نيز مى‌شود.

نقل شده، پدرى در محضر رسول خدا 6 يكى از فرزندان خود را بوسيد و به ديگرى اعتناد نكرد. آن حضرت در مقابل اين رفتار نادرست به او فرمود:

«فَهَلَّا واسَيْتَ بَيْنَهُما؟»[1]

چرا ميان آنها، برابرى و عدالت را رعايت نكردى؟

جلوه‌هاى بى‌عدالتى‌

بى‌عدالتى و تبعيض ممكن است در محيط خانواده به شكلهاى گوناگون جلوه كند، مانند: طرفدارى از يك كودك هنگام درگيرى، مضايقه از محبت كردن به كودكان بزرگتر در برابر فرزندان خردسال، نوازش يكى و بى‌توجّهى به ديگرى و ....

بسيارى از خانواده‌ها به دختران كمتر توجّه مى‌كنند و پسران را برتر از آنها مى‌دانند، در حالى كه اين‌گونه رفتارها، مورد پسند قرآن مجيد و پيشوايان دينى نيست؛ قرآن، وقتى از فرزند سخن به ميان مى‌آورد، آن را هديه‌اى الهى مى‌داند و بدون اينكه به جنسيّت آنها توجّه كند، اوّل از دختر ياد كرده، مى‌فرمايد:

«يَهَبُ لِمَنْ يَشاءُ اناثاً وَ يَهَبُ لِمَنْ يَشاءُ الذُّكُورَ، اوْ يُزَوِّجُهُمْ ذُكْراناً وَ إِناثاً وَ يَجْعَلُ مَنْ يَشاءُ عَقيماً إنَّهُ عَليمٌ قَديرٌ»[2]

[1] - وسائل الشيعه، ج 15، ص 203

[2] - شورى‌( 42)، آيات 49- 50