معروف است كه انسان تشنه محبّت است و كودكان نسبت به آن عطش بيشترى دارند و كانون گرم خانواده و آغوش پرمهر و محبّت پدر و مادر مى‌تواند اين عطش را رفع كند.

اولياى دين محبّت به كودك را به صورتهاى گوناگون سفارش مى‌كردند و خود نيز در موارد مختلف نسبت به فرزندانشان عملًا ابراز محبّت نموده و افرادى را كه نسبت به اين مهمّ بى‌توجّه بوده‌اند، نكوهش كرده‌اند، چرا كه محبّت به كودك، مايه رشد شخصيّت انسانى و تأمين كننده نيازمنديهاى روحى و روانى وى مى‌گردد و آثار فراوانى بر آن مترتّب مى‌شود؛ چنان‌كه بى‌مهرى به آنها آثار روحى، جسمى، فردى و اجتماعى بسيار نامطلوبى بر جاى مى‌گذارد. رسول گرامى 6 مى‌فرمايد:

«احِبُّوا الصِّبْيانَ وَارْحَمُوهُمْ»[1]

كودكان خود را دوست بداريد و نسبت به آنان مهربان باشيد.

امام صادق 7 فرمود:

«إِنَّ اللَّهَ لَيَرْحَمُ الْعَبْدَ لِشِدَّةِ حُبِّهِ لِوَلَدِهِ»[2]

خداوند به انسان به خاطر شدّت علاقه‌اش به فرزند، رحم مى‌كند.

به هر حال، اين محبّت ورزيدن بايد در گفتار و رفتار والدين و مربّيان تربيتى به صورت تبسّم، نوازش، دست بر سر و صورت كودك كشيدن، بوسيدن و در آغوش گرفتن وى تجلّى كند. روش رسول گرامى اسلام 6 در خانواده اين بود كه:

«اذا اصْبَحَ مَسَحَ عَلى‌ رُؤُوسِ وُلْدِهِ»[3]

همه روزه صبح دست محبّت به سر فرزندان خود مى‌كشيد.

از رسول خدا 6 نقل شده كه فرمود:

[1] - وسائل الشيعه، ج 15، ص 201

[2] - همان

[3] - بحارالانوار، ج 104، ص 99