«ما مِنْ عِبادَةٍ افْضَلُ عِنْدَاللَّهِ مِنْ عِفَّةِ بَطْنٍ وَ فَرْجٍ»[1]

هيچ عبادتى در پيشگاه خداوند برتر از پاكى شكم و عفّت در امور جنسى نيست.

تلاش در راه حفظ پاكدامنى، جهادى پيگير با نفس امّاره است و انسان را در رديف مجاهدان شهيد در راه خدا و فرشتگان الهى قرار مى‌دهد. امام على 7 در اين باره مى‌فرمايد:

«مَا الُمجاهِدُ الشَّهيدُ فى‌ سَبيلِ اللَّهِ بِاعْظَمَ اجْراً مِمَّنْ قَدَرَ فَعَفَّ، لَكادَ الْعَفيفُ انْ يَكُونَ مَلَكاً مِنَ الْمَلائِكَةِ»[2]

پاداش مجاهد شهيد در راه خدا از كسى كه قدرت [بر حرام و گناه‌] دارد، ولى عفّت مى‌ورزد، بيشتر نيست. نزديك است كه انسان پاكدامن، فرشته‌اى از فرشتگان [الهى‌] باشد.

عوامل حفظ عفّت‌

بعضى از عوامل مؤثّر در حفظ پاكدامنى عبارتند از:

1- ايمان‌

ايمان از جمله عوامل بازدارنده انسان از ورود به محرّمات الهى است و او را در حفظ عفّت يارى مى‌كند. مؤمنان در قرآن كريم و روايات اسلامى به برخوردارى از صفت پاكدامنى ستوده شده‌اند.

قرآن كريم مى‌فرمايد:

«قَدْ افْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ ... وَالَّذينَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حافِظُونَ»[3]

مؤمنان رستگار شدند ... و آنها كه دامان خود را (از آلوده شدن به بى‌عفّتى) حفظ مى‌كنند.

امام على 7 نيز مى‌فرمايد:

[1] - اصول كافى، ج 2، ص 80

[2] - نهج البلاغه، حكمت 466، ص 1303

[3] - مؤمنون( 23)، آيات 1 و 5