روشن به چشم مى‌آيند كه بنابر آنها هر قوم و امّتى را راهنما و امامى بايسته است (رعد/ 8؛ فاطر/ 22). نيز آياتى از قرآن درباره ماجراى نصب امام على (ع) به امامت نازل شده‌اند (مائده/ 3 و 67) احاديث نيز در اين باره فراوان‌اند. از آن جمله است روايتى كه شيعه و سنّى نقل كرده‌اند: «هر كس بميرد و امام زمان خويش را نشناسد، به حال جاهليّت مرده است.» (موسوعة الامام المهدى‌، 9؛ دلائل الصّدق‌، 2/ 6؛ الغدير، 10/ 359 و 360 به نقل از بداية المعارف الالهيّه‌، 2/ 17) همچنين است حديث مشهور ثقلين و نظائر آن. (حديث ثقلين)

***

امام على (ع): نخستين امام شيعيان‌

نام مباركش على و جدّ ارجمندش عبدالمطّلب بن هاشم بن عبد مناف بن قصى و پسر عمو و داماد پيامبر اسلام 6 است. روز جمعه 13 رجب سال 30 عام الفيل- ده سال پيش از بعثت- در كعبه زاده شد و مادرش فاطمه بنت اسد است (مصنفات شيخ مفيد، 11/ 5). كنيه شريفش ابوالحسن و ابوتراب و از مشهورترين القابش مرتضى و اسد اللّه است. حضرت على (ع) حدود بيست و نه سال امامت كرد.

همراهى با پيامبر 6:

چون مكه دچار خشك‌سالى شد و ابوطالب (ع) به تنگى معيشت افتاد، پيامبر 6 على (ع) را پيش خود برد و پرورش و تربيت او را بر عهده گرفت. امام على (ع) حدود سى و پنج سال كنار پيامبر خدا بود و هيچ گاه از او جدا نشد. آن گاه كه خداوند، پيامبر را مأمور كرد كه دعوت خويش را آشكار كند، نخستين كسى كه به صراحت از او پشتيبانى كرد و براى يارى‌اش پا پيش نهاد، امام على (ع) بود. (آيه انذار) پيامبر 6 همان گاه، او را به گونه رسمى؛ وصىّ و خليفه خويش خواند (تاريخ طبرى‌، 2/ 63 و 64). با گسترش روز افزون اسلام، در سال 13 بعثت كفار قريش خطر را احساس كردند و توطئه قتل پيامبر 6 را طرح ريختند. على (ع)- كه در اين هنگام بيست و سه ساله بود- در شب توطئه، به جاى پيامبر 6 در بستر خوابيد و جان خويش را به خطر انداخت و زمينه هجرت پيامبر 6 به مدينه را فراهم ساخت.