ده فرع (مجموعه آثار، 17/ 220). حتى گاه هر آنچه را در برابر اصول جاى دارد و جزو احكام عملى است، از فروع دين شمرده‌اند (معارف و معاريف‌، 4/ 1715؛ شرح المواقف‌، 1/ 38).

***

فطحيّه: از فرقه‌هاى شيعه‌

پيروان عبداللّه افطح، فرزند امام صادق (ع) را گويند. پس از شهادت امام صادق (ع) گروهى از شيعيان از آن رو كه عبداللّه افطح فرزند ارشد امام صادق (ع) بود و دعوى امامت كرد، بدو گرويدند (فرهنگ فرق اسلامى‌، 65). فطحيّه به حديثى از امام صادق (ع) تمسّك جستند كه بنابر آن، امام بايد فرزند ارشد امام پيشين باشد.

فطحيّه معتقد بودند كه چون امام از دنيا مى‌رود، امام بعدى او را غسل مى‌دهد و بر او نماز مى‌گزارد و او را در قبر مى‌نهد و انگشترى‌اش را به وراثت مى‌برد (الملل والنّحل‌، 1/ 167). فرقه فطحيّه به دلايل متعدّد بقا نيافت و پس از مدّتى از ميان رفت؛ از جمله آنكه: به اعتقادات عبداللّه، كژى‌ها و ناراستى‌هايى راه يافته بود. او به باورهاى حشويّه و مرجئه گرايش داشت و امام صادق (ع) نيز از اين امر آگاه بود (مصنّفات الشيخ المفيد، 11/ جزء 2/ 210).

ديگر آنكه عبداللّه از دانشِ بايسته امامت بى‌نصيب بود و از اين رو، روايتى درباره حلال و حرام از او روايت نكرده‌اند.

چون پيروانش چيزى از او مى‌پرسيدند، درمى‌ماند و پاسخ نمى‌داد (ر. ك. فرق الشيعه‌، 88). سوم آنكه عبداللّه پس از پدر، بيش از هفتاد روز زنده نماند. او فرزند ذكورى نيز نداشت. اين عوامل موجب گشت تا برخى شيعيان از همان آغاز، امامت او را برنتابند و نپذيرند. برخى ديگر از شيعيان نيز پس از مرگ عبداللّه از عقيده خويش برگشتند و به امامت حضرت موسى بن جعفر (ع) گرويدند (فرق و مذاهب كلامى‌، 67).

***

فطرت: نوعى خاص از آفرينش‌

مراد از «فطرت» گونه آفرينش انسان است.

قرآن كريم اين كلمه را براى انسان و رابطه او با دين به كار مى‌برد (روم/ 30؛