همچون پيامبران و عالمان، به شهيدان نيز رسيده است و بنابراين، آنان مى‌توانند از ديگران پيش خداوند متعال شفاعت كنند (بحارالانوار، 100/ 12). از ويژگى‌هاى شهيدان اين است كه بدن آنان- اگر در معركه جهاد زخم خورند و همانجا جان بازند- نيازمند غسل و كفن نيست و بدن شهيد در چنين حالتى، پاك است.

***

شيعه‌

در لغت به معناى پيروان است و در اصطلاح، كسانى را گويند كه به خلافت بلافصل حضرت على بن ابى‌طالب (ع) معتقدند. براى نخستين بار، پيامبر اسلام 6 بود كه پس از نزول آيه 7 سوره بينه، پيروان على بن ابى‌طالب را «شيعه» خواند و فرمود: «تو و شيعيانت، روز قيامت رستگار خواهيد بود.» (البرهان فى تفسير القرآن‌، 4/ 490)

شيعيان به فرقه‌هايى انشعاب يافته‌اند كه از آن ميان، شيعه اماميه (اماميه) يا اثنى عشريه- شيعه جعفرى- پر شمارتر است. شيعيان اماميه معتقدند كه پيامبر 6 به صراحت، على ابن ابى طالب (ع) و يازده فرزند او را خلفاى خويش خوانده است.

بنابر آموزه‌هاى شيعى، امامان دوازده‌گانه بر مسلمانان به نيابت از پيامبر 6 در امور دين و دنيا ولايت دارند. امامان معصوم (ع) به الهام الهى و علم لدنى و منزلتى آسمانى از ديگر انسانها تمايز يافته‌اند و دوازدهمين تن از آنان زنده است و در غيبت به سر مى‌برد و روزى ظهور مى‌كند و جهان را سرشار از عدالت مى‌سازد.

متكلمان شيعه اماميه درباره شمار اصول دين به اختلاف افتاده‌اند. نظريه مشهور آن است كه اصول دين، سه اصل است: توحيد، نبوت و معاد (توحيد؛ معاد) و دو اصل عدل و امامت، اصول مذهب‌اند. بدين سان، ايمان به سه اصل نخست، شرط مسلمانى است و ايمان به دو اصل بعدى، شرط ورود به مذهب (دائرة المعارف بزرگ اسلامى‌، 9/ 285).

ولايت على (ع) و امامان معصوم پس از او، عصمت (عصمت)، بداء (بداء) و رجعت (رجعت) از باورهاى بنيادى‌