آيات قرآنى، كتاب حضرت موسى (ع) در الواح بدو نازل گشته‌اند و از هر موضوعى اندرزى و حكمى در آن بوده است (اعراف/ 145). تورات‌ در نظرگاه قرآنى، سراسر نور و هدايت بوده و پيامبران و علماى بنى اسرائيل بنابر آن ميان مردم داورى و حكم مى‌كرده‌اند (مائده/ 44؛ آل عمران/ 3).

حضرت عيسى (ع) نيز تورات‌ را تصديق كرده است (آل عمران/ 50؛ مائده/ 46).

قرآن كريم تصريح مى‌كند كه اگر يهوديان به كتاب خويش عمل مى‌كردند، آسمان و زمين باب روزى خويش را بر آنان مى‌گشود (مائده/ 66). نشانه‌ها و ويژگى‌هاى پيامبر اسلام 6 و نيز مؤمنانى كه با اويند، در تورات‌ آمده است (اعراف/ 157؛ فتح/ 29). سرانجام آنكه قرآن كريم بر آنان كه به تعاليم‌ تورات‌ مكلّف شده و حق آن را ادا نكرده‌اند، به سختى مى‌تازد و آنان را همانند الاغى مى‌داند كه كتاب بر پشت حمل مى‌كند و از آنچه بر پشت دارد، غافل است و سود نمى‌برد (جمعه/ 5).

عهد عتيق: آنچه هم اينك در دست يهوديان است، عهد عتيق‌ نام گرفته است.

عهد عتيق‌

سه بخش دارد: اوّل. تورات‌ يا شريعت موسى كه پنج سِفر (يا كتاب) را در بر دارد و از منزلت بيش‌ترى نزد يهوديان برخوردار است. دوم. نبى‌ايم‌(Nebi'im) يا پيامبران‌ كه شامل چهار كتاب تاريخى با عنوان «پيامبران پيشين» و چهار كتاب نبوى با عنوان «پيامبران متأخّر» است.

سوم. كتوبيم‌(Kethubim) يا نوشته‌ها كه خود يازده كتاب است و از تنوّع و گستره مطالب بيش‌ترى برخوردار است (جهان مذهبى‌، 2/ 603؛ قاموس كتاب مقدّس‌، 720).

عهد عتيق‌ در حقيقت، مجموعه‌اى است از كتاب‌ها با حجم‌ها و مطالب مختلف و افزون بر سرودها و حِكم و امثال و ادعيه و نفرين‌ها قوانين انبياى بنى اسرائيل را نيز در خود دارد.

پژوهش‌هاى نظرى جديد درباره اين كتب يا اسفار، سؤال‌هايى را مطرح ساخته‌اند؛ از آن جمله اينكه چقدر از اين متون را مى‌توان به خود حضرت موسى (ع) نسبت داد. نتيجه تجزيه و تحليل‌هاى علمى نشان مى‌دهد كه تورات فعلى را به صورت قطعى و نهايى، حضرت موسى (ع) گرد نياورده و مكتوب نساخته است؛ بلكه آنچه امروزه در دست يهوديان است، با دوران تاريخى پس از حضرت موسى (ع) سازگار است (جهان مذهبى‌، 2/ 604؛ ر. ك.