اثبات پيامبرى:

پيامبران الهى براى اثبات حقّانيّت مدّعاى خويش از وسايلى متعدّد بهره مى‌برند: معجزه، بشارت پيامبران پيشين و خُلق و خوى و شخصيّت والاى آنان. پيامبر اسلام 6 از هر سه وسيله برخوردار بوده است.

خاتميّت:

قرآن كريم، پيامبر اسلام 6 را واپسين پيامبر الهى مى‌خواند (احزاب/ 40). همان پيامبر بزرگ الهى نيز بارها بر اين حقيقت تصريح كرده است (به عنوان نمونه: مستدرك حاكم‌، 3/ 109؛ خاتميّت).

***

پيامبر اسلام 6

نام مباركش محمّد و فرزند عبداللّه بن عبدالمطّلب (ع) و آمنه بنت وهب (س) است. به سال 52 پيش از هجرت (20 اوت 570 م.) به دنيا آمد (بحارالانوار، 15/ 248؛ مجموعه آثار شهيد مطهّرى‌، 16/ 192؛ زندگى و آيين محمّد، 15). پدر و مادر ارجمندش، هر دو از شريف‌ترين خاندان‌هاى قريش و از نسل عبد مناف‌اند.

زندگى‌نامه:

حضرت محمّد 6 هنوز به دنيا نيامده بود كه پدرش از دنيا رفت و چون به دنيا آمد، عبدالمطّلب (ع) سرپرستى او را بر عهده گرفت. در پنج سالگى مادر خويش را نيز از دست داد. عبدالمطّلب (ع) او را بسيار گرامى مى‌داشت و چون هنگام رحلتش در رسيد، ابوطالب (ع) را به سرپرستى‌اش گمارد كه فرزند ارشدش بود (بحارالانوار، 15/ 406). ابوطالب (ع) و عبداللّه از يك مادر بودند. او از شخصيّت‌هاى بانفوذ مكّه بود و به بازرگانى اشتغال داشت. نقل است كه در سفرى تجارى، برادرزاده خويش محمد 6 را همراه برد. چون به بُصرى رسيدند، راهبى مسيحى به نام بحيرا، محمّد 6 را ديد و ابوطالب را از آينده او خبر داد.

بحيرا گفت كه ما نشان او را در كتاب‌هايمان ديده‌ايم و وصفش را از پدرانمان شنيده‌ايم.

محمّد را از يهوديان دور دار كه اگر او را بشناسند، به قتلش كمر خواهند بست (سيّد المرسلين‌، 1/ 231). وقتى حضرت محمّد 6 به جوانى رسيد، پيشه خانوادگى خويش را برگزيد و به بازرگانى روى آورد. چيزى نگذشت كه در پاكدامنى و امانت‌دارى و درستكارى شهره قريش شد؛ چونان كه مردم او را به «محمّد امين» خواندند. در بيست و پنج سالگى با