نازل گشت (لسان العرب‌، 11/ 648). برخى صاحب‌نظران اين كلمه را يونانى دانسته‌اند به معناى بشارت (اعلام القرآن‌، 227؛ قاموس كتاب مقدّس‌، 11). قرآن دوازده بار كلمه «انجيل» را به كار برده و به برخى ويژگى‌هاى اين كتاب آسمانى اشارت برده است؛ از آن جمله اينكه‌ انجيل‌ حضرت عيسى (ع) احكامى را در خود داشته است (مائده/ 72). احكام شرعى انجيل، آسان‌تر از احكام شريعت حضرت موسى (ع) بوده است (آل عمران/ 44).

قرآن كريم، از انجيل به نيكى و بزرگى ياد كرده و آن را سراسر نور، هدايت و موعظت دانسته كه تورات را نيز تصديق مى‌كند (مائده/ 46 و 110). نيز فرموده است كه اگر اهل كتاب به تورات و انجيل عمل مى‌كردند، خداوند از زمين و آسمان بدانان روزى مى‌دهد؛ امّا تنها شمارى اندك به آن پايبندند (مائده/ 66). رهبانيّتى كه راهبان نصارا خويش را بدان ملزم كرده‌اند، در انجيل حضرت عيسى (ع) روا نيست (حديد/ 27). بنابر آيات قرآنى، در انجيل از پيامبر مسلمانان حضرت محمّد 6 ياد شده و از نشانه‌هاى او و نامش، احمد، سخن رفته است (صف/ 6).

نيز گفته است كه او پيامبر امّى است (اعراف/ 156). وصف پيروان پيامبر اسلام 6 نيز در آن آمده است (فتح/ 29).

كتاب مقدّس:

انجيلى كه امروزه در دسترس است، در حقيقت چهار كتاب است و ميان مجموعه‌ كتاب مقدّس‌ جاى گرفته است. كتاب مقدّس، مجموعه‌ عهد عتيق‌ (تورات) و عهد جديد است. عهد عتيق را يهوديان و مسيحيان معتبر و مقدّس مى‌شمارند؛ امّا يهوديان اعتقادى به عهد جديد ندارند. در عهد جديد احكام شرعى يافته نمى‌شود و مسيحيان ناچارند در اين باره به عهد عتيق رجوع كنند (آشنايى با تاريخ اديان‌، 155). عهد جديد، شامل 27 كتاب است كه شوراى كارتاژ در سال 397 م.

به آنها رسميت بخشيده‌اند (دائرة المعارف كتاب مقدّس‌، 5). مسيحيان معتقدند كه چهل نويسنده در مدّتى بيش از 1500 سال مجموعه كتاب مقدّس را نگاشته‌اند (همان، 37). همچنين معتقدند كه خداوند به انسان‌هايى الهام كرده و آنان از اين گذر، كتاب مقدّس را نگاشته‌اند. بدين‌سان مسيحيان كتاب مقدّس را كتابى آسمانى مى‌پندارند هر چند نويسندگان آن، زمينى‌اند (آشنايى با اديان بزرگ‌، 131).