ج. در امان داشتن كشور اسلامى از طمع و تعرض دشمنان خارجى.

2. امام معصوم (ع) از دانش الهى بهره‌مند است و آنچه مى‌كند، به فرمان خداوند است و از اين رو، سرپيچى از فرمان او روا نيست و مؤمنين مى‌بايد بى‌چون و چرا از امام معصوم (ع) پيروى كنند. شيعيان با چنين ايمانى به امام معصوم (ع) برآن‌اند كه صلح امام حسن (ع) را مصلحت و منفعت‌هايى بسيار مهم بوده است و راه نيافتن خِرَد ما به اين مصلحت و منفعت‌ها به معناى ناصواب بودن تدبير امام (ع) نيست. پيامبر اسلام 6 مى‌فرمايد: «حسن و حسين امام‌اند چه بنشينند و چه قيام كنند.» (تفسير نور الثّقلين‌، 6/ 58) شيعيان با الهام از چنين رواياتى، مطيع بى‌چون و چراى امام معصوم‌اند چه همانند حضرت حسن بن على (ع) راه صلح را مصلحت زمان خويش بداند و چه همانند حضرت حسين بن على (ع) برخيزد و راهى ديگر را مصلحت بشمارد.

وانگهى، از روايات بر مى‌آيد كه تنها راه درست در روزگار امام حسن (ع) صلح بوده است؛ از آن جمله است روايتى از همان امام كه مى‌فرمايد: «به خدا سوگند اگر من با معاويه مى‌جنگيدم، مردم مرا تسليم او مى‌كردند ... به خدا سوگند، آنچه من كردم، براى شيعيان بهتر است از هر آنچه خورشيد بر آن مى‌تابد و غروب مى‌كند. آيا نمى‌دانيد كه من امام شمايم و فرمانبردارى‌ام بر شما فريضه است؟ آيا نشنيده‌ايد كه پيامبر خدا مرا يكى از دو سالار جوانان بهشتى دانسته است؟ پس شك مكنيد كه من براى مصلحت امّت و پاسداشت خون آنان به صلح تن دادم.» (بحارالانوار، 44/ 19، 21 و 56)

شهادت:

چون مدّتى بر صلح امام حسن (ع) گذشت، معاويه دريافت كه مفاد صلحنامه به زيان او است و از اين رو، در پى قتل امام برآمد و سر انجام جعده- همسر امام- را فريب داد و به قتل شوهر برانگيخت. جعده به امام زهر خورانيد و بدين سان امام حسن مجتبى (ع) به روز 28 صفر سال 50 ه. در چهل و هشت سالگى به شهادت رسيد و در قبرستان بقيع مدينه به خاك سپرده شد.

***

امام حسين (ع): سومين امام معصوم‌

نام مباركش حسين و پنجمين تن از چهارده معصوم است. در سوم شعبان سال 4 ه.