يك-پيوند جنگ با سرنوشت ملّت عراق: در اين عنصر،شيوۀ مرعوب كردن نيروهاى خودى در برابر دشمن با بهره‌گيرى از ترس ايجادشده،به كار گرفته شد تا زمينۀ لازم همكارى مردم عراق با دولت فراهم آيد.از اين رو، عراق مى‌بايست ترس مردم خود را جهت دهد.رژيم عراق ترس به وجود آمده را يك ترس ايدئولوژيك قلمداد كرد و سپس پاى نواميس ملت عراق را به ميان كشيد.نيز در تبليغات خود خطر ايرانى مجوس را تنها،خطر گرفتن سرزمين قلمداد نمى‌كرد،بلكه آن را خطرى اعتقادى و ناموسى تبليغ مى‌نمود.عراق خطر سرزمينى و خطر اعتقادى را در كنار احساس حقارت موجود در ملت عراق قبل از جنگ-به دليل سرخوردگى قرارداد صلح با رژيم شاه-نهاده،اعلام مى‌كرد كه اين خطرها تمامى حيثيت مردم عراق را تهديد مى‌كند.از اين رو،مقاومت مردم را كه به طور طبيعى برانگيخته مى‌شد،تقويت و تحكيم مى‌نمود.در زمينۀ اخير،صدام در قسمتى از سخنان خود در اجلاس سران عرب در طايف (25-28 ژانويۀ 1981 ميلادى) گفت:

سرزمين‌هايى از عراق كه ايران به آن‌ها دست اندازى كرده بود،پيش از سقوط رژيم شاه پس داده نشدند.روند باز پس‌گيرى آن‌ها در جريان بود كه در ايران انقلاب آغاز شد.در واقع تحويل آن‌ها به تعويق افتاد و هنگامى كه حاكمان جديد به قدرت رسيدند،اين سرزمين‌ها را به ما پس ندادند.بنابراين، ايران به اشغال سرزمين‌هاى عراقى كه براى ما عزيزند،ادامه داد. [1]

دو-پيوند سرنوشت صدام با سرنوشت ملّت عراق: يكى ديگر از محورهاى راهبردى تبليغات عراق در بعد داخلى،برقرارى اين پيوند بود.عراق در تبليغات خود مى‌كوشيد تا تمام حكومت،حيثيّت ملت و كشور عراق را در