پرسش مطرح بود كه آيا مى‌توان از عمليات روانى و تكنيك‌هايى كه عمدتاً بر دروغ و اعمال غير انسانى متكى بود،استفاده كرد؟ افرادى كه با انگيزه‌هاى شخصى وارد معركه شده بودند،از يك سو خود را در برابر اسلام متعهّد مى‌ديدند و به طور طبيعى براى تهيۀ هر برنامه و يا اتخاذ هر تصميم، ملاك‌هاى خود را در اسلام جست‌وجو مى‌كردند و از سوى ديگر به دليل اطلاع نداشتن از همۀ مباحث اسلامى و نيز كم‌اطلاعى از الگوهاى به كار رفته در تاريخ اسلام،يا دچار ترديد مى‌شدند و يا خود را مقيّد به تمسّك به اصول صريح نموده،از ورود به اين مقولۀ پرخطر دورى مى‌كردند.محصولِ اين ترديدها و پرسش‌هاى فراوان،استفاده از شيوه‌هاى تبليغاتى بود كه بسيار به وعظ و ارشاد دينى شبيه بود.آنچه تا سالهاى 63-64 در جبهه‌ها در جريان بود،در حقيقت مجموعۀ اقدامات تبليغاتى بود كه با تأكيد بر يك روش سنّتى، قصد يارى عمليات نظامى را داشت. [1]

نبود چارچوب‌هاى تئوريك به دليل عدم تعريف دقيق بايدها و نبايدها، درست‌ها و نادرست‌ها،مبلّغ را وادار مى‌ساخت تا به ابزار و روش‌هاى پذيرفته شده‌اى روى آورد كه براى تحقق اهداف عمليات روانى از غناى لازم برخوردار نبود و پاسخ مناسبى براى تحوّلات جنگ نداشت.نتيجۀ اين مشكلات در عرصۀ جنگ روانى،به وجود آمدن خلأهاى جدّى بود كه عملاً راه‌اندازى يك جريان مناسب تبليغات جنگى را محال مى‌نمود.گذشت زمان و مواجهه با مشكلاتى كه اين خلأها موجب آن بود،به تدريج به احياى اين