مضمون كلى را تعيين مى‌كنيم.اين مضمون كلى در واقع نشان دهندۀ حرف اصلى آن پاراگراف و يا جهت‌گيرى كلى آن است.

از 48 پاراگراف ريز و درشت اين پنج سرمقاله و يا ياداشت روز،يازده پاراگراف به ذكر سابقۀ غير منصفانه و قصورهاى شوراى امنيت و دلائل بدبينى به آن اختصاص داده شده بود،ده پاراگراف به توضيح مواضع رسمى و يا تبليغاتى ما در بارۀ قطعنامۀ«بمباران شيميايى»،آتش‌بس در خليج فارس و جبهه و نظاير آن پرداخته بود،در ده پاراگراف به مقابلۀ جهانى با انقلاب و حمايت سرسختانه آمريكا از عراق پرداخته شده بود،در پنج پاراگراف دلائل حسن ظن به دبير كل برشمرده شده و در پنج پاراگراف ديگر نوعى انتظار و يا اميدوارى به دبير كل سازمان ابراز گرديده است و سرانجام،در چهار پاراگراف نيز سازمان و دبير كل از يكديگر تفكيك شده‌اند. [1]

چنانچه مشاهده مى‌شود در اين پاراگراف‌ها تقريباً سه محور«بدبينى به سازمان ملل»،«تهاجم جهانى عليه ايران»و«دورنماى اميد و انتظارات از دبير كل»به طور موازى القا مى‌گردند.در اين جا سه نكتۀ اساسى حائز اهميت است:

يك- مخاطبان اصلى اين سرمقاله‌ها چه كسانى بودند؟ آيا آقاى دكوئيار بود يا افكار عمومى بيگانگان؟ حتى اگر ما آقاى دكوئيار را در سرمقاله‌ها مخاطب قرار مى‌داديم،آيا جز اين بود كه مخاطب واقعى،مردمِ ايران بودند؟ آيا نمى‌شد اين احتجاجات و چانه‌زدن‌هاى سياسى را به مذاكرات سياسى وانهاد؟ قطعاً هيچ سرمقاله نويسى نمى‌توانست خود را فارغ از مقتضيات تبليغات