طور مستقيم در جبهه حضور يابيم، در پشت جبهه خون خود را هديه مى‌كرديم تا خدمتى به برادرانمان كرده باشيم. [1]

حضور همدلانه و هماهنگ خواهران در پشت جبهه‌ها به فعاليت‌هاى غيرنظامى محدود نمى‌شد، بلكه آنان در قالب «بسيج مستضعفين» در ابعاد مختلف نظامى، انسجام خود را با رزمندگان و ساير اقشار مردم به نمايش مى‌گذاشتند. آقاى رحمانى، مسؤول وقت بسيج در سال 65 گزارش مى‌داد:

در پنج‌ماهه اخير پس از سخنان حضرت امام در سراسر كشور حدوداً 7 ناحيه و 71 پايگاه راه‌اندازى شده است. عمده‌ترين مسأله كه نسبت به بسيج خواهران است، يكى مسأله آموزش نظامى آن‌ها است. . . كه چندين دوره [تشكيل شد] و عمدتاً در اين دوره‌ها بيش از 300 الى 400 نفر از خواهران شركت داشتند. اين‌ها از ناحيه‌هاى مختلف و استان‌هاى مختلف. . . آموزش عمومى مى‌بينند. [2]

حضور نظامى خواهران در قالب راهپيمايى‌هاى شهرى نيز جلوه خاص‌خود را داشت. براى مثال، در يكى از خبرها در بارۀ راهپيمايى خواهران بسيجى در تهران مى‌خوانيم:

خواهران عضو گروه‌هاى مقاومت بسيج خواهران از پايگاه اباذر، مقداد، مالك اشتر، شميرانات، شهيد بهشتى، شهررى، اسلامشهر و شهريار و خواهران عضو بسيج ادارات، دانش‌آموزان و بانوان خانه‌دار، در حالى كه برخى از آن‌ها مسلّح به سلاح آرپى‌جى7 و كلاشينكف بودند و بعضاً كفن به تن داشتند، با مشت‌هاى گره‌كرده و شعارهايى كه حاكى از اراده زنان مسلمان ايران در