ما حاضريم صلح كنيم، ولى نمى‌شود متجاوز را مجازات نكرد و غرامت تجاوز را نگرفت. اسلام هم چنين اجازه‌اى را نمى‌دهد. [1]

امام هيچ‌گاه صلح آمريكايى را كه دشمن قصد داشت با حملات سنگين موشكى و هوايى خود به مناطق مسكونى بر ايران تحميل كند، نپذيرفت و فرمود:

صدام گمان كرده است با اين نحو جنايات مى‌تواند صلح را بر ما تحميل كند و حال اين كه هريك از جنايات، او را از صلح دور و ما را [در دفاع] مصمم‌تر مى‌كند. [2]

هم‌ايشان حتى در يك مقطع از دوران جنگ، شرط دريافت غرامت را در صورت كنار رفتن حزب بعث از حاكميت عراق منتفى اعلام نمود:

اگر عراق دست بردارد، اين حزب بعث از عراق برود و گم شود سراغ كارش و مردم عراق خودشان، اين مردم مظلوم خودشان براى خودشان حكومت تعيين كنند، يك شاهى [3]از آن‌ها نمى خواهيم. [4]

اما رژيم بعث عراق و پشتيبانان بين‌المللى‌اش كه آتش جنگ را براى نابودى نظام اسلامى برافروخته بودند، هرگز به اين خواسته‌هاى مشروع و عقلايى امام تن ندادند. سازمان‌هاى بين‌المللى نيز اين پيشنهادها را در قطعنامه‌هاى خود مطرح نكردند. دشمنان تنها در مواردى، فريبكارانه شعار صلح سر مى‌دادند كه امام راحل با دقت و هوشيارى در برابر آنان موضع گيرى مى‌كرد. تفصيل اين مطلب در فصل سوم بحث نيرنگ شناسى و فصل چهارم بحث مقابله با تبليغات دشمن آمده است.