كه از بند رهيده‌اند بنشينى، خواهند گفت شيرين‌ترين لحظۀ عمر خود و پاداش استقامت آنان ملاقات با امام بوده است. آرى، آزادگان جانباز و سرافرازى كه در دوران حيات پربركت امام به ميهن بازگشته بودند و توفيق زيارت امام را يافتند، سختى سال‌هاى غربت را با وصال ديدار امام التيام بخشيدند و اجر صبر در برابر ناملايمات را دريافتند. يكى از آزادگان بازگشته به وطن در خاطرات خويش مى‌نويسد:

شب اول كه در بيمارستان در حال قرنطينه بوديم، نمايندۀ نخست‌وزير وقت به ديدار ما آمد و اظهار داشت كه پس از قرنطينه براى ملاقات با امام آماده باشيد. بهترين وعده و خبرى كه در عمرم مى‌شنيدم، همين خبر بود. سال‌ها آرزوى ديدن امام را داشتم. آن روز، روزى بود كه اين آرزو محقق مى‌شد. سبكبال وارد اتاق امام شدم، دست مباركشان را گرفتم و به نيابت از كليۀ آزادگان عزيز بوسه زدم. . . لحظات، لحظات روحانى بود، و خاطرۀ آن ملاقات چنان در وجودم نقش بسته كه هيچ‌گاه فراموش نخواهد شد. [1]

4-7. آرزوى ديدار

نهال آرزوى ديدن روى امام در قلب تمام رزمندگان جبهه‌هاى نورجوانه زده