1. عشق رزمندگان به امام

عشق رزمندگان به امام، بارزترين جلوۀ تأثير عميق شخصيت معنوى ايشان بر رزمندگان اسلام بود؛ عشقى كه غايت محبّت و علاقه است [1]؛ آتشى سوزان كه هم جان و هم جانان است و عقل از ادراك آن و دل از دريافت آن ناتوان است. [2]

ارتباط طلايه‌داران فتح با امام امت، رابطۀ مريد با مراد و سالك الى‌اللّه با پير و مرشد و محب با محبوب بود. رفتار و حالاتى كه رزمندگان اسلام در عرصه‌هاى پيكار دفاع مقدّس از خود نسبت به امام نشان دادند، حديث دلدادگى و دلباختگى عاشقان شيفته‌اى است كه كارنامۀ جهاد و دفاع آنان با عيار عشق محك خورده است. آرى، به تعبير امام اين‌جا:

صحبت عشق است و عشق، و قلم از ترسيمش بر خود مى‌شكافد. [3]

امام از ديدگاه رزمندگان عاشق، «عبد صالح خدا» و اسوۀ جامع وكاملى بود كه ارزش‌هاى متعالى اسلام در وجودش تبلور يافته بود. از اين‌رو، عشق رزمندگان به امام، عشق به خداوند متعال و معصومان (ع) و در يك كلام عشق به همۀ خوبى‌ها بود. صدرالدين شيرازى در بارۀ دوست داشتن اولياى الهى مى‌نويسد:

عارف اگر پيامبران را دوست مى‌دارد، تنها از اين جهت است كه آنان پيام‌آوران او و فرستادگان محبوب حقيقى هستند و اگر كسى پيام‌آورى را به خاطر آن‌كه پيام‌آور كسى است دوست بدارد، در واقع محبوب راستين او