7-9. منع ورود نيروهاى مسلح در گروه‌هاى سياسى

فعاليت و رقابت گروه‌هاى سياسى پس از پيروزى انقلاب اسلامى در داخل كشور شدت يافت و بحث‌هاى مختلف سياسى و گرايش به عضويت در اين گروه‌ها رواج پيدا كرد.

امام پيش از جنگ كه ارتش جمهورى اسلامى بازسازى مى‌شد و نهادهاى انقلابى همچون سپاه و بسيج در حال شكل‌گيرى و سازماندهى بودند، هيچ اشارۀ صريح و قاطعى در بارۀ ممنوعيت ورود نيروهاى مسلح در گروه‌هاى سياسى نداشت، امّا در دوران جنگ، به علت خطير بودن مأموريت نيروهاى مسلح و رزمندگان در دفاع از ميهن اسلامى و براى حفظ يكپارچگى و افزايش قدرت و توان رزمى، ضمن دعوت نيروهاى مسلح به داشتن بينش صحيح سياسى، آنان را از هرگونه عضويت در گروه‌هاى سياسى نهى كرد:

من به قواى مسلح چه ارتش باشد و چه چيزهاى (نيروهاى) محلى باشد و چه پاسدارها باشند، به همۀ آنان سفارش مى‌كنم كه در امور سياسى دخالت نكنند؛ اين‌طور نباشد كه يك دسته‌اى بروند راجع به اين كه كى اين‌طور گفته، يك دسته‌اى بگويند راجع به آن‌ها؛ به آن‌ها (نيروهاى مسلح و رزمندگان) مربوط نيست، آن‌ها بايد مشغول جنگ باشند. [1]

همچنين گاه اختلافاتى در برخى از استان‌هاى كشور رخ مى‌داد كه اگر به حال خود رها مى‌شد، مشكلاتى را به وجود مى‌آورد. استان اصفهان-كه در اعزام نيرو به جبهه‌هاى جنگ و فعاليت در دفاع مقدّس نسبت به ساير استان‌ها پيشگام و پيشتاز بود و تنها استانى بود كه امام در تجليل از شهيدان و خانواده‌هاى ايثارگر آنان پيام فرستاد [2]-در برهه‌اى دستخوش اختلافاتى شد