2.ايثار در عطش

فرهنگ عاشورا،فرهنگ ايثار و سخاوت و فتوت است.از صحنه‌هاى شگفت و شكوهمند و حماسى كربلا،تشنه‌كام بيرون آمدن سردار رشيد كربلا،ابوالفضل العبّاس از شريعۀ فرات است.او مشك را از زلال علقمه پر كرده است.كف بر آب مى‌زند و آب را تا فضاى لب‌هاى خشكيده و كام تشنه فرا مى‌آورد و ناگهان به ياد عطش برادرش حسين(ع) و كودكان حرم،آب را پرتاب مى‌كند و با خويش زمزمه مى‌كند كه:

يٰا نَفْسُ مِنْ بَعْدِ الحُسَيْنِ هُونى وَ بَعْدَهُ لاٰ كُنْتِ أَنْ تَكُونىٖ
هٰذا الحُسَيْنُ شٰارِبُ المَنُون وَ تَشْرَبيٖنَ بٰارِدَ المَعيٖن

تَاللّٰهِ مٰا هٰذا فِعٰالُ دينٖى [1]

اى نفس!بعد از حسين خوار باش،و هرگز نخواهم كه پس از او زنده بمانى؛اين حسين است كه دل از حيات شسته و تو آب سرد و گوارا مى‌نوشى!؛به خدا قسم،اين شيوه دين من نيست.

ابوالفضل العبّاس به پاس و ياد تشنگى ديگران از سيراب شدن گذشت و فرهنگ انسان‌ساز«ديگران را بر خويش مقدّم بدار»را به انسان‌ها آموخت.

فرزندان جبهه‌ها،پروردگان مكتب عاشورا،اين درس بديع و لطيف را از الگوى فتوّت و سخاوت و حميّت فراگرفتند و در عرصۀ رزم و لحظه‌هاى خطير و دشوار متجلّى ساختند.در خاطرات رزمندگان و لحظه‌هاى ثبت‌شدۀ تصويرى،به اين ويژگى جوانمردانه بارها اشاره شده است و نمونه‌هايى كه گاه باورهاى عادى توان پذيرش و هضم آن‌ها را ندارند،به يادگار نهاده‌اند.

در كتاب«تپّۀ برهانى»نوشتۀ حميدرضا طالقانى،خاطرات لحظه‌هاى