كربلا خواندنى‌ترين كتاب است؛با جلوه‌ها و بطون گوناگون.درست همچون قرآن كه با هربار خواندن چشم‌اندازى نو فراچشم ما مى‌گشايد،با هربار خواندن كربلا،نكته‌ها و درس‌ها و اشارات تازه‌اى مى‌يابيم.

هشت سال دفاع مقدّس شبيه‌ترين صحنه‌ها به عاشورا را در خويش آفريد،زيرا رزمندگان با الهام از همين جلوه‌ها كوشيدند تا اخلاق،عبادت، الفت،غيرت و جوانمردى،پاكى و پاكبازى و...را از كربلا بياموزند و خود را به افق عاشورا نزديك كنند.به همين دليل،رحمت و خشم،صلابت و انعطاف،لبخند و اشك و حتّى جدى‌ها و شوخى‌هاى جبهه‌هاى دفاع مقدّس همرنگ كربلا بود و رزمندگان چون اصحاب حسين بن على(ع)،تصويرى تمام از اسلام را فراچشم نسل ما قرار دادند.

3.حجّت كامل

انسان نيازمند حجّت،برهان و بهانه‌شكنى است.توجيه‌گرى،بهانه‌آورى و يافتن گريزگاه از حق كوشش همارۀ انسان است؛آن‌گاه كه در اسارت نفس و كشش‌ها و كشمكش‌هاى پست و فرومايۀ دنيوى فرو مى‌غلتد.همۀ پيامبران آمده‌اند تا فرصت«بهانه»را از انسان بگيرند تا هيچ‌كس نگويد:نمى‌دانستم.

كسى نگويد:چراغى نداشتم.خداوند در هدف بعثت انبيا مى‌فرمايد:

لِئَلاّٰ يَكُونَ لِلنّٰاسِ عَلَى اللّٰهِ حُجَّةٌ بَعْدَ الرُّسُل [1]

تا براى مردم،پس از [فرستادن] پيامبران،در مقابل خدا [بهانه و] حجّتى نباشد.

كربلا حجّت بالغه است:براى همۀ آنانى كه نتوانستن يا نمى‌شود را فرياد