فصل چهارم:ايثار مجروحان

ايثار و ازخودگذشتن و ديگرى را بر خود ترجيح دادن كار آسانى نيست،زيرا انسان طبعاً موجودى خودمحور است،همه‌چيز را براى خود مى‌خواهد و خود را براى جلب هر منفعتى و گريز از هر خطر و ضررى برتر مى‌داند؛اگر هم اهميتى براى ديگران قائل باشد،اين اهميت در مرحله و درجۀ بعدى قرار دارد.تنها،ابرار و نيكانى كه از خدا مى‌ترسند و از شرّ فراگير روز قيامت واهمه دارند،از اين امر مستثنايند. [1]سرسلسلۀ اين ابرار پيشوايان معصوم هستند كه در اين خُلق نيك همانند ديگر اوصاف برجسته و اخلاق حسنه، الگو و اسوه‌اند.قرآن كريم نمونه‌اى از ايثار آنان را در سورۀ«انسان»به نمايش مى‌گذارد و رفتار اهل‌بيت(ع) را مى‌ستايد.

مسلمانان راستين و درس‌آموختگان مكتب وحى نيز به تأسّى از پيشوايان جلوه‌هاى زيبايى از ايثار و ازخودگذشتن را در صفحات تاريخ بشرى به يادگار گذاشته‌اند كه در اين مختصر تنها به صحنه‌هايى از ايثار مجروحان در ميدان نبرد اشاره مى‌كنيم و اسوه‌گيرى رزمندگان اسلام را در دفاع مقدس از مجاهدان صدر اسلام يادآور مى‌شويم.جابر بن عبداللّه انصارى مى‌گويد: