فصل دوم:حضور پيرمردان و نوجوانان

1.پيرمردان در رزم

آدمى هرچه بيش‌تر عمر كند،بيش‌تر به دنيا علاقه‌مند مى‌شود و هرچه سنّ او بيش‌تر شود و به مرگ نزديك‌تر گردد،تمايل او به ماندن افزون‌تر،و دل كندن از زندگى و آسايش آن سخت‌تر مى‌شود. [1]با وجود اين،پيران روشن ضمير و بينادلى وجود دارند كه در جست‌وجوى سعادت حقيقى و زندگى جاودانند، جهاد و شهادت را نزديك‌ترين راه به مقصود مى‌دانند و همانند ديگران به چند صباح زندگى بيش‌تر در دنياى فانى دلخوش نكرده‌اند.گفت‌وگوى دو صحابى پيرمرد در جريان جنگ احد و سرانجام آنان گواهى بر اين مدعا است:

يَمان حُسَيل بن جابر و رِفاعة بن وَقَش هر دو پير سالخورده و همراه زنان بالاى پشت‌بام‌ها بودند.يكى از آن دو به ديگرى گفت:مگر من و تو چه قدر مى‌خواهيم زنده بمانيم؟؛امروز و فردا است كه ما در كام مرگ خواهيم بود و از عمر ما به اندازۀ آب خوردن چارپايى بيش‌تر باقى نمانده است؛بيا شمشيرهاى